اصطلاح اگزایمر به یک حالت اتمی موقت اشاره دارد که در آن اتمهای پرانرژی جفتهای مولکولی با عمر کوتاه تشکیل میدهند، یادایمرهاوقتی به صورت الکترونیکی برانگیخته میشوند. این جفتها نامیده میشونددیمرهای برانگیختهبا بازگشت دیمرهای برانگیخته به حالت اولیه خود، انرژی باقیمانده به صورت فوتون فرابنفش C (UVC) آزاد میشود.
در دهه ۱۹۶۰، یک ترکیب جدید،اگزایمر، از جامعه علمی پدیدار شد و به اصطلاح پذیرفته شده برای توصیف دیمرهای برانگیخته تبدیل شد.
طبق تعریف، اصطلاح اگزایمر فقط به موارد زیر اشاره دارد:پیوندهای همودیمریکبین مولکولهای همنوع. به عنوان مثال، در یک لامپ اگزایمر زنون (Xe)، اتمهای پرانرژی Xe، دیمرهای برانگیخته Xe2 را تشکیل میدهند. این دیمرها منجر به آزادسازی فوتونهای UV در طول موج ۱۷۲ نانومتر میشوند که به طور گسترده در صنعت برای اهداف فعالسازی سطح استفاده میشود.
در مورد کمپلکسهای برانگیخته تشکیل شده ازهترودایمر(دو گونه ساختاری متفاوت)، اصطلاح رسمی برای مولکول حاصل عبارت است ازاکسیپلکساکسیپلکسهای کریپتون-کلرید (KrCl2) به دلیل انتشار فوتونهای فرابنفش ۲۲۲ نانومتری مطلوب هستند. طول موج ۲۲۲ نانومتر به دلیل قابلیتهای عالی ضد عفونی ضد میکروبی خود شناخته شده است.
عموماً پذیرفته شده است که اصطلاح اگزایمر میتواند برای توصیف تشکیل هر دو تابش اگزایمر و اگزیپلکس استفاده شود و همین امر باعث ایجاد این اصطلاح شده است.لامپ برجستههنگام اشاره به ساطعکنندههای اگزایمر مبتنی بر تخلیه.
زمان ارسال: ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۴
